بزرگنمایی:

یک کارشناس مرمت معتقد است: اساتیدی که تنها با رانت هیأت علمی شده بودند و از همان ابتدا به دنبال ادغام و استخدام در دانشگاه‌های سراسری بودند، مرکز آموزش عالی را رو به سقوط بردند و به همین اندازه سازمان میراث‌فرهنگی از بدنه کارشناسی بی‌بهره شد.

امین محمودزاده مدرس دانشگاه در رشته مرمت که فارغ‌التحصیل مرکز آموزش عالی میراث‌فرهنگی است، درباره ماهیت این مرکز گفت: مرکز آموزش میراث از نظر سطح آموزش از تمامی دانشگاها و گروه‌های مرمت بالاتر بود. به طوری‌که فارغ‌التحصیلان کارشناسی مرمت بنای این مرکز را در کارشناسی ارشد از دیگر دانشجویان جدا می‌کردند، چون اساتید مرکز از نظر تجربه و علم، برترین‌های کشور بودند. در واقع مرکز آموزش شروعی بود برای پیاده‌سازی تجربیات بومی و ادغام آن با تجربیات جهانی که از هر نظر بهترین اتفاق بود.

او اضافه کرد: با وجود این‌که دوره اول همه بورسیه سازمان میراث‌فرهنگی بودند اما هیچ کدام به صورت بورس استخدام نشدند و تمام کسانی که جذب سازمان یا پژوهشکده میراث‌فرهنگی شدند یا در آزمون استخدامی کشوری شرکت کردند و یا با توصیه‌نامه (رانتی‌که به اعضای سازمان در آن زمان داده شده بود که همین موجبات ایجاد مافیا و گروه‌ها و دسته‌ها در آینده شد) جذب پژوهشکده شدند. در دوران ابتدایی تمامی بدنه میراث‌فرهنگی از فارغ التحصیلان مرکز بودند اما بعد از آن تنها در بخش مشاوره و قراردادهای کوتاه‌مدت از دانش‌آموختگان مرکز استفاده شد و آن‌ها مجبور شدند جذب بخش خصوصی و یا دانشگاهی شوند و به همین دلیل سازمان میراث‌فرهنگی که زمانی بهترین‌ها و آشناترین به امور مرمت را جذب می‌کرد، آهسته آهسته خالی از بدنه کارشناسی خبره شد . این سازمان مملو شد از کارشناسان استخدامی که تنها از سد بخش عمومی گذشته بودند و هیچ آشنایی با مرمت و سازمان نداشتند و ادارات کل هم برای جذب آن‌ها اجبار داشتند. با فوت دکتر شیرازی، مرکز آموزش رو به افول گذاشت. همچنین جذب اساتیدی که تنها با رانت هیأت علمی شده بودند و از همان ابتدا به دنبال ادغام و استخدام در دانشگاه‌های سراسری بودند مرکز را رو به سقوط برد و به همین اندازه سازمان از بدنه کارشناسی بی‌بهره شد.

محمودزاده در ادامه بیان کرد: تقریبا تمامی اعضای هیأت علمی مرکز آموزش عالی میراث‌فرهنگی در رشته‌هایی مانند موزه‌داری و یا مرمت، افرادی بودند که تحصیلات این رشته‌ها را نداشتند. همین موضوع موجب ایجاد مافیایی شد که اجازه حضور و نفوذ فارغ التحصیلان مرمت و موزه را به بدنه میراث‌فرهنگی نمی‌داد و این اتفاق حتی در سازمان نظام مهندسی و جاهای دیگر هم رخ می‌داد. به عنوان مثال هنوز به دلیل عدم حمایت همین کادر (نظام مهندسی) به ویژه معمار، مرمت نتوانسته نهاد مستقلی برای خود ایجاد کنند و سازمان میراث‌فرهنگی هنوز اجباری در استفاده از مرمت و موزه‌دار در پست‌های مرتبط ندارد. این موضوع موجب بی‌فایده شدن رشته مرمت و موزه چه در درون و چه در بیرون وزارت خانه میراث‌فرهنگی شده است. در واقع بی اثر کردن یک رشته دانشگاهی چه در درون و چه در بیرون وزارتخانه، توسط مافیایی از مرکز آموزش عالی میراث‌فرهنگی شروع شد.

این کارشناس مرمت اظهار کرد: رشته کارشناسی و کارشناسی‌ارشد در حیطه میراث‌فرهنگی به ویژه مرمت و موزه در بسیاری از دانشگاه‌ها ایجاد شده اما لازمه یک دانش‌آموخته در رشته‌ای مانند مرمت و موزه برای فعالیت در عرصه‌های حرفه‌ای و عملی، تجربه و اتصال به اساتیدی است که در عرصه علم و عمل فعالیت داشته باشند، چراکه برای حفاظت از یک داشته میراث‌فرهنگی جای خطایی وجود ندارد و یک اشتباه موجب نابودی آن داشته فرهنگی ـ ملتی می‌شود. بر این اساس باید درصد خطا را به پایین‌ترین حد رسانید. همچنین دور بودن ذهنیت فارغ‌التحصیلان از امکانات و داشته‌های وزارتخانه میراث‌فرهنگی موجب بی‌اثر شدن تمامی دروس در دانشگاه‌ها شده است. در مرکز آموزش عالی میراث‌فرهنگی فارغ‌التحصیلان مستقیم به بدنه سازمان میراث‌فرهنگی متصل بودند و در طول تحصیل تجربیاتی کسب می‌کردند و می‌کردیم که شاید حاصل ده‌ها سال سعی وخطا بوده است.

او که با احیای مرکز آموزش عالی موافق است، گفت: احیای این مرکز باید با قابلیت‌های جدید انجام شود، این مرکز قابلیت پرورش و نوسازی کادر استادکاران مرمتی، کارمندان و کارشناسان موزه، مرمت و دیگر عرصه‌های میراث‌فرهنگی در سراسر کشور را دارد که به واسطه عدم جذب صحیح بدون اطلاع از قوانین و تکنیک ها وارد وزارت خانه شدند و بزرگ‌ترین عامل آسیب به داشته‌های میراث فرهنگی ایران شده‌اند و لزوم آموزش در حین خدمت آن‌ها فراموش شده است. باید از ترکیب کادر مجرب دانشگاهی غیرِ میراثی و نیروهای باتجربه وزارتخانه استفاده کرد تا این تعامل موجب غنی شدن هر دو سمت شود و باعث ایجاد رانت نشود.