در تاریخ هنر و ادب ملت ها بعضی آثار از شاهکارهای مسلم هستند و با گذشت زمان، فروغ خود را از دست نمی دهند بلکه به مرور و رفته رفته پرجلوه‌تر و تابنده‌تر می‌شوند و بی‌شک دیوان حافظ یکی از این آثار است. شعر حافظ با معانی بلند و مضامین لطیف و ظرافت و زیبایی کلمات و ترکیب جادویی و عمق تاثیر از عهد او تا زمان ما دل خاص و عام را تسخیر کرده است گویی که او را از همه دل‌ها آفریده‌اند. شعر او تبلور پیشرفته‌ترین اندیشه و معرف والاترین هنر شعر است. خواجه شمس‌الدین محمد شیرازی متخلص به حافظ شاعر بزرگ قرن هشتم یکی از سخنوران نامی جهان است.
ازاین رو همه ساله ۲۰ مهرماه مراسم بزرگداشت این شاعر پر اوازه در شیراز و در محل ارامگاهش با حضور جمعی از پژوهشگران ایرانی و خارجی برگزار میشود
فاش میگویم و از گفته ی خود دلشادم
بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم
طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق
که در این دامگه حادثه چون افتادم
من ملک بودم و فردوس برین جایم بود
آدم آورد در این دیر خراب آبادم
سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض
به هوای سر کوی تو برفت از یادم
نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت
یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم
تا شدم حلقه بگوش در میخانه ی عشق
هردم اید غمی از نو به مبارکبادم
می‌خورد خون دلم مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم
پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک
ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم
