یادداشت اختصاصی سردبیر ورشی صبح ملت نیوز؛ پیمان چینی ساز از اوضاع این روزهای فوتبال ایران
فوتبال ایران؛ فاصله‌ای که از زمین تمرین تا رویای جهانی امتداد دارد!
چرا وقتی ژاپن ستاره‌هایش را در لیگ‌های بزرگ دنیا می‌بیند، ما هنوز درگیر زمین‌های خاکی و مدیریت‌های پرحاشیه هستیم؟
عربستان برای رقابت با اروپا می‌جنگد!
کریس رونالدو، نیمار، سادیو مانه، ساویچ، کانته… عربستان با این خریدها نشان داد که برنامه دارد. اما در ایران؟ باشگاه‌ها هنوز با بازیکنان داخلی بر سر پرداخت حقوق معوقه جنگ می‌کنند و خارجی های درجه پایینی هم که به ایران می‌آیند بعد از رفتنشان شکایت کرده و ما را نقره داغ می‌کنند!
پول هست، اما کجا می‌رود؟
بودجه‌هایی که معلوم نیست صرف چه می‌شود، قراردادهای پرابهام و مدیریتی که بیشتر به دنبال رفع‌مسئولیت است تا پیشرفت. نتیجه؟ لیگ داخلی که توان رقابت با آسیا را هم ندارد.
افتضاح در سطح آسیایی تعارف که نداریم:
چطور می‌شود تیم‌های ما با امکانات ضعیف و برنامه‌ریزی صفر در لیگ قهرمانان آسیا برابر تیم‌های مدرن عربستان، قطر، امارات، ژاپن و حتی کره جنوبی دوام بیاورند؟ فاصله ما با این کشورها فقط فنی نیست؛ فرهنگی و مدیریتی هم هست!
آیا کسی به فکر است؟ یا فقط شعار؟
وقتی زیرساخت نداریم، وقتی مربیان ما به‌روز نیستند، وقتی بازیکنان جوانمان بدون برنامه درخشش خود را از دست می‌دهند، چطور می‌توانیم رؤیای جهانی‌شدن داشته باشیم؟
چند سوال مهم این روزها از فوتبال خودمان داریم
آیا فوتبال ایران با این وضعیت مدیریتی، می‌تواند رویای رقابت با بزرگان دنیا را محقق کند؟ یا همچنان باید نظاره‌گر رشد همسایه‌هایمان باشیم؟
✍? پیمان چینی ساز
