یادداشتی اختصاصی از اوضاع تیم ملی با این ترکیب، آینده‌ای در کار نیست!
تیم ملی فوتبال ایران بیش از آن‌که تیمی برای فردا باشد، تصویری از دیروز است؛ تیمی با میانگین سنی بالای ۲۹ سال که بیشتر شبیه گردهمایی بازنشستگان ملی‌پوش است تا نماینده‌ای از نسل تازه فوتبال ایران. در روزگاری که جهان فوتبال به‌سرعت به‌سمت نوآوری، سرعت، و نیروی جوان حرکت می‌کند، ما هنوز گرفتار ستاره‌هایی هستیم که سال‌هاست در ترکیب حضور دارند، بدون آن‌که دستاورد چشم‌گیری برای تیم ملی رقم زده باشند. این‌ها همان‌هایی‌اند که هر بار وعده صعود از گروه را دادند و هر بار هم ناامیدمان کردند. حالا هم با افت بدنی و کاهش انگیزه، هنوز در قلب تیم جای دارند، چون کسی جرئت حذف‌شان را ندارد.
شعار جوان‌گرایی تنها در حرف‌های رسانه‌ای مربیان شنیده می‌شود؛ در عمل، تیم ملی نه تنها جوان نشده بلکه حتی پیرتر هم شده است. حتی مقابل تیم‌های ضعیف‌تر هم مربی جرأت نمی‌کند چهره‌ای نو و جسورانه را وارد زمین کند. نتیجه؟ بازی‌های کند، ذهن‌های خسته، پابه‌سن‌گذاشته‌هایی که در نبردهای فیزیکی از رقبای جوان‌تر جا می‌مانند و دفاعی که به جای صلابت، لرزان و پرخطاست. در آخرین دیدارها، خط دفاعی تیم ملی عملاً فاجعه بود؛ ضعف در هماهنگی، کندی در بازگشت و اشتباهات ابتدایی باعث شد گل‌هایی بخوریم که در سطح محلات هم بعید است ببینیم. دروازه‌بانی که زمانی ستاره بود، حالا دیگر واکنش‌هایش نه ترس به دل مهاجم می‌اندازد، نه اطمینان به مدافع.
از سوی دیگر، تیم‌های آسیایی هم‌چون ژاپن، کره جنوبی و حتی برخی رقبای تازه‌نفس، جسورانه به جوانان میدان می‌دهند و با انرژی آن‌ها بازی را می‌چرخانند. ما اما همچنان درجا می‌زنیم و روی ترکیبی حساب می‌کنیم که از لحاظ آمادگی بدنی و انگیزه از رقبای اصلی فاصله گرفته است. این مسأله فقط یک ضعف فنی نیست؛ بحران روانی و مدیریتی عمیقی است که در تیم ملی جریان دارد. وقتی کسی نمی‌خواهد ریسک کند و بازیکن جدیدی را امتحان کند، به معنای پایان فرصت‌های جوانان و آغاز روزهای تکراری و ناامیدکننده است.
این وضعیت پیامدهای خطرناکی دارد. تیم ملی نه فقط در کوتاه‌مدت عملکرد ضعیفی دارد، بلکه در درازمدت آینده فوتبال ایران را نیز به خطر می‌اندازد. بازیکنان جوان، بدون فرصتی برای درخشش، ناامید و بی‌انگیزه می‌شوند و این باعث می‌شود استعدادها به هدر برود. ساختارهای پایه‌ای فوتبال هم که باید زمینه‌ساز حضور مستمر نسل‌های جدید باشد، کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد.
برای بازگشت به روزهای خوب و رسیدن به مرحله‌ای که تیم ملی واقعا نماینده فوتبال مدرن و پیشرو ایران باشد، لازم است کادر فنی و مدیریت فدراسیون شهامت کنار گذاشتن ستاره‌های قدیمی و میدان دادن به جوانان با استعداد و آماده را پیدا کند. تیم ملی باید بازتاب‌دهنده تلاش، انگیزه و انرژی نسل‌های جدید باشد، نه یک آرشیو زنده از بازیکنان قدیمی که فقط به خاطر نامشان روی نیمکت یا زمین باقی مانده‌اند.
اگر همین روند ادامه یابد، باید آماده پذیرش شکست‌های تلخ‌تر در رقابت‌های آینده باشیم. فوتبال امروز جایی برای محافظه‌کاری و تکیه صرف به گذشته ندارد. فوتبال یعنی نوآوری، جسارت و به‌روزرسانی مستمر. ایران اگر می‌خواهد در سطح آسیا و جهان باقی بماند، باید هرچه سریع‌تر این حقیقت را بپذیرد و دست از تعصب‌های بی‌جا بردارد.
تا کی باید جوانان را کنار گذاشت و بازیکنانی را دید که از نظر بدنی در پایین‌ترین سطح قرار دارند؟ تا کی باید به خاطر ترس از تغییر، فرصت را از نسل آینده فوتبال ایران گرفت؟ این وضعیت زنگ خطری است که باید جدی گرفته شود، وگرنه تیم ملی ما بیش از همیشه در حال تبدیل شدن به تیمی صرفاً خاطره‌ساز خواهد بود، نه تیمی که می‌تواند برای کشور افتخار بسازد.
پیمان چینی‌ساز
